Antarctica!

Lief dagboek,

Reis je naar de andere kant van de wereld voor een beetje rust aan je kop...zit je ineens in de taxi om je schoonouders van het vliegveld te halen?!

Mijn lieftallige echtgenote had een mooi programma in elkaar gedraaid om het BsAs-virus in vogelvlucht over te dragen. Volgens mij aardig gelukt.

Het weerzien was als een prachtige scene uit een zoetsappige B-film met alles erop en eraan, inclusief:
* het rennend weerzien met het in elkaar in de armen vliegen.
* van die halfnatte ogen tussen het huilen en het lachen in.

Nee hoor zonder gekheid: hartstikke leuk en gezellig!!

Stef heeft op een terras in BsAs nog een poging van een groep-zigeuners verijdeld die het op onze tas hadden voorzien. Blijft toch gek hoe je je bijna weer laat foppen door een groepje straat-terroristen. Eentje roept je en wijst naar geld op de grond. 2 dames achter je (allebei druk bezig met veterstrikken??) pakken je tas en in de verte staat al de ´renner´ klaar die uiteindelijk de sprint met de tas gaat maken.

Maar..... mijn kleine oplettende heldin had de tas weer net op tijd te pakken en de dames dropen met de staart tussen de benen af. (degene die de ´blik´ van stef kennen kunnen zich daar wel wat bij voorstellen).

Voordeel is dat we weer even wat scherper zijn op de spullen. Tas aan de stoelpoot, slotje om het ´paspoort-vak´, dat soort dingen. Benieuwd hoelang we dit gaan volhouden...

Laatste dag in BsAs nog even met Tom en Eva geborreld (en de curry gebracht die joke en Jim hadden meegenomen voor de curry-verslaving van Eva); Chicos, we zullen jullie missen en bedankt voor de top-tijd in deze heerlijke stad!! (en misschien tot in Cordoba..)

Goed, what´s next: vliegtuig naar Ushuaia, het einde an de wereld, of gewoon: de meest zuidelijke stad van de wereld.

De trip naar Anartica was een dag vertraagd wegens slecht weer op de Drakepassage.

Wat is de Drakepassage? Zo leerde we daar (anders was mijn schoonmoeder waarschijnlijk nooit mee gegaan): het meest gevreesde en beduchtste stukje zee van de wereld: Golven tot aan het plafond, wind die door het gebrek aan land in de buurt met een gemiddelde van windkracht 10 je haar in de scheiding legt. En tot slot: een blije en schatrijke apotheker van het dorp die per jaar waarschijnlijk miljoenen zeeziek-pillen verkoopt.

De extra dag in Ushuaia bleek geen straf, de omgeving is hier adembenemend mooi! Bergen met witte toppen, prachtige meren en groene valleien. Prachtige wandelingen en veel lammetjes die er leuk uitzagen en nog lekkerder smaakten!

Het expeditieschip was top, de bemanning - met name de expeditiestaf - was indrukwekkend. Biologen, wetenschappers, vogelaars en Antartica-fanaten, afkomstig uit alle hoeken en gaten van de wereld. Allemaal letterlijk VERSLAAFD aan dit coninent, later werd duidelijk waarom....

Allemaal leuk en aardig, eerst moesten we nog wel de gevreesde Drake-passage over...

Wat een drama!!

2 dagen en nachten vastgekluisterd aan je bed (waar zelfs riemen waren om je vast te snoeren aan je bed). Alles schudt en schommelt; het hele schip vol met lege (en volle) kotszakjes die als voorzorg aan elke reling en stoel hangen....ze vonden gretig aftrek.

Het werd een soort spookschip waarvan je wist dat er 100 man aan boord was, maar waar je er per dag maar een paar van zag.
Gelukkig hielden de Ernstjes zich vrij goed. Zolang de zee-ziekpillen werden geslikt en ze op bed bleven liggen (de doorligplekken waren al in opkomst) was het oke. En ik.....tja wat zal ik zeggen...geen pillen en eigenlijk geen last. Babbelend met de bamanning en een paar andere passagiers met zeebenen.

Leuke anekdote van de kapitein was dat alle eilanden richting Antartica (en Antartica trouwens zelf ook) bij toeval zijn ontdekt. De namen van de eilanden hebben die van de schippers die het ´per toeval´ ontdekten omdat ze door storm en noodweer een paar duizend mijl uit koers lagen (vaak angstig omdat ze nog bang waren van de ´platte´ aarde af te lazeren).

Wel oersaai die overtocht en het was dan ook een verademing om eindelijk op de plaats van bestemming te arriveren.

Zoals door de crew voorspeld was iedereen de heenreis binnen een half uur vergeten. Met open mond voeren we door ijskanalen en ijsbergen die de meest bizarre vormen aannamen.

Links sprongen de walvissen en dolfijnen uit het water, rechts klommen de zeehonden een leopardseals op de ijsschotsen. Name it: we´ve seen it all!!!!

s´Nachts glijdt er een prachtig pool-licht over de bergen (het wordt in deze uithoek niet donker) wat een bizar tafereel: FENOMINAAL!! Woorden schieten tekort en waarschijnlijk de foto´s ook, maar we hebben toch een poging gedaan....

Dus: gooi die laptop dicht, zeg tegen je baas dat je effe weg bent en ga het doen. Voor een beetje natuurliefhebber is dit echt een must!

Met rubbere speedboten (zodiacs) gingen we 2 a 3 keer per dag aan wal op eilanden en gletsjers die allemaal anders en bijzonder waren.

We liepen tussen duizende pinquins in alle soorten en maten die, zonder enige vrees, je pad kruisen. We hebben prachtige treks gemaakt over gletjers, vulkanen en eilanden, ongerept en zelden bezocht (per jaar max. 20.000 bezoekers in heel Antartica dat volgens mij net zo groot is als Europa).

Uiteraard hebben Steph en ik de kans niet voorbij laten gaan om een ijsduik te maken, kouder dan dit wordt het ECHT niet. Gelukkig was er wel een thermische rand (nog geen 40 cm vanuit het strand) in de buurt zodat we erna even konden opwarmen.

De bemanning aan boord en de passagiers bleek een gezellig stel en er werd op het dek ge-BBQued, s´avond altijd wel een optreden van getalenteerde pingelaars onder de passagiers of van de bemanning. Harry de ´hoofd-kelner´ leek rechtstreeks afkomstig uit de serie ´Alo Alo´, inclusief duits accent en humor....wat hebben we gelachen.

Ook gewoon heel gezellig een potje kaarten met z´n 4-en met een happie en een drankje.. (Jim en ik klaverjassen tegen de dames: we hebben ze uiteraard laten winnen)

De terugweg was weer lang en zwaar en iedereen dook weer met groene gezichten het bed in...

Nog 1 dag voordat die oudjes weer vertrokken, aan wal. Prachtige wandeling gemaakt van 4 uur op en over de bergen langs een zijtak van het beagle-channel, de verbinding naar de Drake-passage.

Alles is hier ruig en ongerept. We zien er naar uit hier de komende maanden doorheen te struinen; langzaam omhoog, switchend tussen Argentinie en Chilie, richting Bolivia. Tent op de rug en veel lopen.............heeeeeeeel veel lopen.

S´avonds afscheidsdiner in het (volgens de boekjes) beste restaurant van Argentinie, was errrug lekker!! Genoodzaakt om een taxi naar het Hotel te nemen (was 2 km. max), anders hadden ze ons moeten rollen. S´ochtend nog een bak koffie in onze favo koffie/pastry-shop.

Het afscheid was weer niet leuk. Gaat toch weer een maand of 5 duren voor we weer in nl. zijn.....we zullen ze missen.

Nu weer op elkaar aangewezen. Vandaag regel-dag: was wegbrengen, bus regelen voor volgende week (ritje van 16 uur, wie gaat er mee??). En de tent opzetten op een mooie camping, midden in het national-park waar we gisteren hebben gelopen.

Daarna denk ik een dag of drie uitrusten voor de volgende regeldag.

Je kunt het leven zo moeilijk maken als je zelf wilt.....toch?