Even een frisse neus halen

Toen een jaar geleden onze reisplannen definitief werden hebben we ons twee (simpele dingen) voorgenomen:
- Spaans leren
- Conditie opkrikken

Wat betreft de 1e heb ik 3 maanden met cd-tjes in m´n auto in de file richting werk geoefend. Ik ben er van overtuigd dat als ik de dame van de cd tegenkom ik best een aardige conversatie met haar kan houden.... Probleem is dat ze niet te vinden is en iedereen hier toch een stuk sneller praat. Geen succes dus....

En het oppeppen van de conditie...ja wat zal ik zeggen...het afgelopen jaar hebben we trouw onze maandelijks contributie aan de sportschool betaald.... (Steph heeft zelfs een paar dappere pogingen gedaan op zondagochtend...) Verder was het naderende afscheid van vrienden en famillie meer reden tot borrels en dinnee dan tot afzien en sporten. Dit leidde helaas tot nog een paar kilo´extra baggage de man´.

Ook vergeet je al snel weer waarom het allemaal moest....onze niet uitgesproken afspraak was: we zien et wel als we daar zijn... Nou...we weten weer waarom: zijn naam is Torres de Paine, zuidelijkste gebied van de Andes, Chili, en zijn achternaam doet al iets vermoeden. 6 dagen, 6-8 uur lopen per dag. Rugzak, tent en de hele huisraad op je nek...Torres del PIJN!

Maar we hebben het gered (vraag niet hoe) en het was geweldig!! We hebben de bergen bedwongen en daar zijn we ongelofelijk trots op!

De trek die we hebben gelopen loopt in de vorm van een W, en daar is hij dan ook naar vernoemd. De rechte kant (onderkant) van de W loopt langs azuurblauwe en helgroene meren. De 3 poten van de W zijn een soort camikaze acties om de Andes te doorkruisen (het Andes-gebergte loopt als een natuurlijke grens tussen Argentinie en Chili)....pure zelfmoord dus.

Nadat we de 1e dag na 6 uur lopen om 8 uur in de tent lagen en om 20:15 lagen te tukken, begon de 2e dag vroeg en met spierpijn.

Ondanks de pijn was het een geweldige tocht. De gletsjers lopen hier vanuit de bergen zo de meren en rivieren in, waardoor surrealistische blauwe ijsblokken ter grote van rijtjeshuizen zachtjes voorbijdobberen.

De camping lag aan de voet van de bekendste gletsjer van dit park (Gletsjer Grey)...wat een uitzicht op de metershoge ijspieken! Camping is overigens wel wat veel eer voor de plekken waar we overnachten: geen restaurant, geen douche, geen water en in de meeste gevallen ook geen toilet.

Dus 6 dagen aan de pasta-snacks... beetje water koken, droogvoer erin en eten uit het pannetje. Soort ´pannekoeken effect´ waarbij je de eerste dag vindt dat het ´best wel te eten is´, maar na 3 dagen is het echt niet meer te nassen. (en na 6 dagen droom je van hamburgers, pizza´s en broodjes kaas met tomaat)

Na twee dagen niet douchen en de hele dag zweten met dat huis op je rug begon het toch een beetje... tja wat zal ik zeggen... te rieken in de tent. Dan maar even badderen in de rivier..klinkt logisch toch? Dat dat ding rechstreeks uit de gletsjer valt en je dus snel stromend water van 1 graad over je ledematen giet, moet je dan maar voor lief nemen. Na een paar seconden beginnen je voeten te tintelen en na een paar minuutjes wordt je langzaam blauw.
Dan nog oppassen dat je er niet in dondert, want het stroomt aardig door!

Toch werd het een ritueel om na het lopen even ´af te spoelen´ in de rivier. (iedere camping lag gelukkig wel langs een van deze smeltwater rivieren). Een voordeel: nog nooit hebben we zulk lekker water gedronken! Koud en volgens de parkrangers afkomstig van 1000-jaar oude gletsjers.

En wat hebben we geleden..... Uren lang, recht omhoog tegen de berg met allebei die f*ck*n rugzak op je rug. We hebben gescholden, gevloekt en getierd, zelfs op het punt gestaan er mee te kappen... Het regent hier constant, het is koud en het waait hard. Met gelukkig af en toe een zonnetje om je weer wat goede moed te geven.

Als je dan in je tent ligt en samen de hoek in rolt omdat er geen rechte plekken zijn, je kapot bent van het lopen, je nat bent, stinkt en weet dat je nog 4 dagen moet lopen...dan voel je je echt zielig! Gelukkig niet gestopt en toch doorgezet.

Verder had elke dag wel wat unieks, niet voor niks dat dit bekend staat als een van de mooiste bergtochten in Zuid-Amerika. Lama´s, flamengo´s, vossen, condor´s (vogeltjes met een spanwijdte van 4 m), een 100-en vogelsoorten trekken aan je voorbij. Besneeuwde bergtoppen en vergezichten, bossen en kale vlaktes...pijn aan je ogen zo mooi. Lekker ook toen we met blote voeten de poster lazen dat we moesten oppassen voor black widows (nare dodelijke spinnetjes)....maar even de schoenen aangetrokken.

En eerlijk is eerlijk: voor ´Torres del paine´ begrippen hebben we volgens de locals redelijk weer gehad. Dus ook droge dagen, zon en factor 50 op je gezicht omdat je anders naar het Pieter Baan moet.

Als uitsmijter de laatste dag om 5 uur op om de zonsopgang te zien vanaf een uitkijkpunt. Lamp op je kop en in het donker een uur naar boven over de rotsen. Dan zit je daar op de top van een berg voor je uit te turen, te wachten tot de zon opkomt. Het frisse briesje zwelt aan tot een storm en de druppels worden stralen. De striemende regen maakt dat je koud en ellendig wordt...en de zonsopgang: niet gezien...te bewolkt en te nat. Dus na een uur, samen met de 15 andere geluksvolgels, maar weer teruggeklauterd.

s´Avonds bij terukkomst in het dorp in de kroeg natuurlijk kostelijk om kunnen lachen. Dit uiteraard onder het genot van alles wat we ons 6 dagen onthouden hebben: houtovenpizza´s, kaasplankjes, olijven, wijn en bier....we hadden het verdiend!

Voor de oplettende lezer (en voor ons eigen overzicht anders snap ik´m over een paar jaar niet meer) even een chronologische reibeschrijving:
Vanuit Ushuaia (begin-eindpunt Antarctica) zijn we, na afscheid van de (schoon-)ouders nog een paar dagen gaan camperen in het national park Tierra del Fuego, vuurland. Beetje wandelen en verslaafd geraakt aan chorizo-worstjes met brood (Chorizo-pan), die de campingbaas elke dag op de BBQ gooide.

Vervolgens 16 uur in de bus naar Puerto Natales, Chili, waar vandaan we de Torrel del Paine trek hebben gedaan.

Morgen weer een stukje omhoog: bestemming El Calafate; we zijn nog niet uitgekeken op de gletsjers ed.

We reizen dus langzaam omhoog richting Santiago. De gletsjers zullen langzaam plaats gaan maken voor geisers, hot-tubs en dan komt langzaam het strand weer in zicht! (kunnen we weer vanuit onder in de tas gaan leven, waar op dit moment onze korte broeken en zwembroeken stof zitten te happen)

Tot slot nog even in de rubriek ´Spaans voor beginners´:
- Steph in de drogisterij: ´ik ben op zoek naar een kijken?`
* mirar (kijken) is geen espechio (spiegel)
- Jap in het cafe: ´Mag ik een cola met roomijs?`
* helado (roomijs) is geen hielo (ijsblokjes)
- Steph in het busstation: ´Waar kan ik hier mijn buskaartje verkopen?´
* vender (verkopen) is geen comprar (kopen)
- Jap en steph in de kroeg (ja alweer): ´Mogen we 2 sherry?´
* vino rosso (sherry) is geen vino tinto (rode wijn)
- Jap in de koffieshop: ´Mag ik 2 koffie een sju en een huwelijksreis?´
* luna de miel (huwelijksreis) is geen media luna (croissant)

Oke, weer genoeg gewerkt voor vandaag.
Laat alle fanmail en berichten maar weer binnenstromen. We zijn onder de indruk van onze aangroeiende fanclub, nieuwe leden nog steeds mer dan welkom!

ps: Ik ben getrouwd met de stoerste vrouw (alias ´de berggeit van het zuiden´) van de wereld!!