Het echte werk

Die bolle is niet meer vooruit te branden. Ligt maar te chillen in die hangmat en zijn huiswerk (het enige wat hij hier moet doen) voor zich uit te schuiven... dus pak ik het maar deze keer op... zo moeilijk is het niet.

Laatste halte in Chili: San Pedro de Atacama! Totaal verbluft door deze oase midden in de droogste woestijn van de wereld. Ali Baba en de 40 rovers, fatamorgana en de Efteling, een ideale mix. Stoffige straatjes, alles in de kleur van ´Pachamama´ (zoals ze dat hier zeggen: moeder aarde), en gezellige kampvuren ´s avonds in elk restaurant om bij op te warmen onder het genot van een lokaal biertje en ´lama-steak´. Lekkere camping op een binnenplaats bij een hostel. De alleliefste (en stoutste!) puppy´s, een stuk of 10. We hebben wat uren besteed aan het zoeken naar onze vermiste schoen en slippers die in de nacht als speelkameraadjes werden gebruikt.

En dan de excursies... geisertjes op 4800 m, azuurblauwe meren en kuddes vicuña´s (lama soort), ze spugen ECHT!!! Als wraak hebben we ze op het einde van de dag op de lokale BBQ gegooid. Wie het laatst lacht... zie verder de prachtige foto´s van deze surrealistische bedoeling.

Zenuwachtig om de luxe van Chili en Argentinie achter ons te laten, op weg naar: Uyuni, Bolivia! We hebben het gevoel dat onze vakantie is afgelopen en de reis kan beginnen. Na een 10 minuten speed-daten in de minibus op weg naar de grens, een leuk clubbie samengesteld voor in de 4x4 jeep: Gezellige mix van Nederlands (wij), Engels, Duits (ja ja, ze bestaan echt :-)) en Zwitsers. Leuke mensen, gezellige gids/chaufeur, prachtige natuur, prima eten en accomodatie: het was een groot feest.

Onze chaufeur (Zonal) bleek een fervent DJ met grote voorliefde voor zeer slechte duitse 90´s house-muziek. En graag zo HARD mogelijk. Jap vond het heerlijk en zat voorin omstebeurt de meest slechte muziek op te zetten: vrienden voor het leven. Wij waren het na de eerste dag meer dan zat: tijd om onze eigen CD´s op te duikelen met heerlijke tango-lounge muziek uit Buenos Aires (Gotan-project is echt een aanrader).

Vanaf 4000 m ga je pas ECHT last krijgen. Hoofdpijn, duizeligheid en een chronische vermoeidheid. In 2 dagen een heel pak asperines achterover getikt, BAYER doet hier goede zaken.

s´Avonds, gewikkeld in slaapzakken en met mutsen, met de hele groep (3 jeeps in totaal) goede gesprekken over alle verschillende landen, culturen en mooiste plekken op de wereld. Met enige schaamte gingen vanaf 19:30 uur de eersten richting bed. Dapper hebben wij tot het laatst vol gehouden... het was inmiddels 20:15 uur.

Onrealistisch om met jeep tussen de vulkanen, meren en zandduinen te scheuren. De kleuren schreeuwen om voorrang: rode, groene en witte meren, gouden bergen... te mooi om waar te zijn.

Heerlijk om na de eerste nacht op een ´dorm´ (met z´n 6-en op een kamer: kijken wie het hardst snurkt) de tweede nacht in eigen kamer te slapen in het ´Salt-hotel´, aan de rand van de beroemde Uyuni zout-vlakte. Het hele hotel is letterlijk vanuit zout-blokken van de vlakte opbouwd. Nu nog een fles tequila en een citroentje. Die smeerlap van een man van me zat weer dapper aan alle muren te likken... ja het is echt zout!

En dan, na deze keer een heerlijke nacht, rijd je de langverwachte vlakte op... wat een verrukking om na 2 dagen gebobbel en gestuiter in de jeep over een volmaakt vlakke witte plek te rijden. Wat eens een enorme zee was, is nu een enorme korst van zout. Zonnebrillen op, want de spierwitte bodem met de helderblauwe lucht is vergelijkbaar met een dagje op de lange latten met zon.

Inmiddels een beetje gewend aan de hoogte, was het tijd voor een internationale partij voetbal. Met alles dames langs de zijlijn als ware cheerleaders. Toch werd na 7 minuten de aftocht gefloten wegens gebrek aan zuurstof. Watjes!

We zijn er... iedereen gedag zoenen, email adressen uitwisselen en weer verder... of toch niet? Daar zaten we dan, na een uur weer met elkaar op het terras, toevallig in hetzelfde hotel en met dezelfde bus naar Potosi de volgende dag.

Hoogste stad van de wereld op 4070 m boven de zeespiegel: Potosi.
Gewijd aan de omliggende mijnen, waar vader op zoon (vanaf een jaar of 14) aan het werk is. Niet een stad war je zou willen wonen..lachen lijkt verboden.
Wat mij betreft gelijk aan een levenslange gevangenis straf. We hebben verhalen gehoord over mensen die letterlijk jarenlang het daglicht niet zien. Voor dag en douw de mijn in en ´s avonds laat weer naar huis. Levensverwachting is hier 45 jaar. Doodsoorzaak nummer 1: vergiftiging van de longen. Doodsoorzaak nummer 2: ongeval in mijn. Niet zo gek dat er hier weinig wordt gelachen. De mensen zijn somber en moe.

Je kan hier natuurlijk niet weg zonder een bezoek aan de mijnen. Een bijzondere, maar ook lichtelijk traumatische ervaring. Wat hebben die mensen een onmenselijk beroep. Het enige wat dan nog een goed gevoel geeft is dat de mensen erg blij waren met de kado´s die we voor ze hadden meegenomen van de ´mijnwerkers-markt´: frisdrank, dynamiet en coca-bladeren (toch vreemd om een zak coca te geven aan een kereltje van 15). Jap kon het natuurlijk niet laten om zelf ook een staafje af te knallen. Mijn oren tuten nogsteeds.

Wat verdacht veel op een groepsreis begon te lijken, kan ook niet zonder een gezamelijk avondje uit. Het moest er toch van komen: BIG NIGHT OUT! Wat begon als een gezellig potje kaarten onder het genot van een hapje/drankje, eindigde in een te vage Boliviaanse kroeg: pam-fluiten, gitaren en trommels, waar iedereen muziek maakte en aan het zingen en dansen was. De lokale favo-drank vloeide rijkelijk: warme aanmaaklimonade met een goede scheut huisgebrouwen whisky. Caroline en ik, als ENIGE vrouwen in de hele kroeg, ontkwamen natuurlijk niet aan de nodige danspassen met de lokale mannen. Toch altijd interessant, die buitenlandse vrouwen met blauwe ogen.

Als je net een beetje bent gewend aan de cultuurshock, de armoe, doemt daar ineens Sucre op. Een volledig witte stad vol prachtige pleinen en kerken, die doen herinneren aan de rijke koloniale tijd van de Spanjaarden. De allerleukste, en ook nog Hollandse, kroeg van de wereld: Joy-ride. En ja hoor: bitterballen en kroketten!! We hebben hier 2 dagen letterlijk gewoond! Beginnend met een ontbijtje beneden, gevolgd door een broodje kroket voor de lunch op het terras en na het diner eindigend voor een paar danspasjes in de bar-dancing boven. Na een onvergetelijke afscheidsavond van ons vertrouwde clubje (we zullen jullie de details besparen), nu weer samen op pad.

We laten de bergen achter ons en rijden de Amazone tegemoet. Jap heeft zijn zinnen gezet op Anaconda-jacht en Piraña-vissen in Brazilie. Op naar de grens!

De eerste etappe is niet zo vlotjes verlopen: in het laatste stuk bleek de weg ingestort met daarin een auto en vrachtwagen. Na 5 uur wachten, ze waren ze namelijk aan het uitgraven, hadden we er toch niet zo´n goed gevoel bij... dit gaat niks meer worden. In ieder geval gelukkig niemand gewond, alleen een klein rijtje met bussen en auto´s die niet meer verder kunnen (stuk of 30). Spullen gepakt en het ramp-gebied overgeklommen naar de andere kant. Tot aan je knieen in de blubber, stromende regen op je kop... en dan nog een auto zien te vinden die je naar het volgende dorp wil rijden.

Alles wel en gelukt zitten we nu, na nog een overnachting in Samaipata, in Santa Cruz. Vanmiddag met een klein vliegtuigje naar het hart van de Amazone! Op naar Brasil!

Dikke reiskus!

Steph (en Jap)