Ode aan Argentinie

Beste meereizigers,

Om te beginnen heb ik met enige tegenzin 2 foto´s geplaatst van mijn mislukte ´schapen-kapsel´. Erg vriendelijk al die verzoekjes...jullie worden bedankt!!

Vanuit La Serena, randje woestijn in Chili, werkelijk in the middle of fckn nowhere, schrijf ik dit bericht. We zijn op weg naar Bolivia, waar we volgende maand m´n pa, broer en vriendin ontmoeten in La Paz!

Het reizen verloopt voorspoedig, al zijn de afstanden lang... De bussen zijn wel super relaxed en voor een paar knikkers extra zit je hier in een soort tronen een beetje tv te kijken op je plasma-schermpje! Een luxe die we ons veroorloven op de tochten van zo´n 15-20 uur.

Hier in La Serena is niet veel te doen. Toch vermaken we ons hier prima. Er is een grote mall waar steph lekker kan shoppen en er is een bioscoop, wat voor de verandering ook wel weer een traktatie is. (Will Smith wel ´s spaans horen spreken, terwijl z´n lippen niet mee doen? erg komisch!). Als extra bonus hebben we hier een hostel met een aardige dame die elke ochtend om 9:30 (mooie tijd toch!) aanklopt met een heerlijk ontbijt op bed.

Reden voor ons verblijf in La Serena is de sterrenwacht, die hier toegankelijk is voor toeristen. Chili blijkt een paradijs voor atronomen en alle landen van betekenis zetten hier enorme telescopen neer om met apparaten van een miljoen of 50 in de ruimte te turen. Blijkt wereldwijd een soort wedstrijd om de grootste te bouwen...de yanken staan natuurlijk weer vooraan (telescoop met spiegels van 50m!), maar er zijn plannen in Europa om ze te verslaan met een spiegeltje van 100m. De Chilenen lachen ondertussen in hun vuistje en bouwen met plezier de woestijn hier vol....er zal wel genoeg aan de strijkstok blijven hangen. (Ze hebben in dit deel van Chili zelfs speciale straatverlichting die het zicht door de telescopen niet storen).

Reden voor de uitzonderlijk goede omstandigheden voor sterrenkijken hier zijn de gemiddeld 340 heldere dagen per jaar en het gebrek aan lichtvervuiling...anders gezegd het gebrek aan mensen en steden...De Atacama woestijn is daarnaast de droogste woestijn ter wereld (De Sahara is in verhouding net het Ijsselmeer (: )

Het was een prachtige excursie, inclusief rare professors die TE veel weten van sterren en een soort lopende encyclopedieen zijn en een kijkje door zo´n ding. We hebben MARS gezien!! En SATURNUS, inclusief de ring om de planeet!! Echt bizar. (leek net of ze stiekem zo´n speelgoedplaneetje voor je kijker hingen!)

Vanavond met een busritje van 16 uur naar San Pedro de Atacama, grensplaatsje met Bolivia. We gaan (helaas) weer de kou tegemoet...en waarschijnlijk de hoogteziekte. Schijnt wel waanzinnig te worden met zoutvlaktes, geisers en hottubs op duizelingwekkende hoogte.....en het mooie is dat jullie vanuit je luie stoel kunnen meegenieten, terwijl wij hier zitten te bikkelen! (het verschil moet er zijn...)

Oke, neem even een plaspauze en schenk wat lekkers in, want ik heb veel te vertellen: ik pak de draad weer even op na ons laatste verslag, een week of 2 geleden. Lijkt wel veel langer geleden. Iedere dag hier beleven we zo intens dat de tijd een langgerekt elastiekje lijkt...wat een tijd en vrijheid hebben we toch hier, heerlijk!

Goed we gaan verder: In Mendoza (Argentinie) Steph der verjaardag gevierd (dank voor alle felicitaties!) in de Ierse Pub (romantisch toch?). Wel met een gezellig clubje en champagne, serenade door de lokale band en daarna nog heeeeel veel meer drank. Was ook St. Patricksday, dus de Ierse pub stond op z´n kop, en wij dus ook!

Volgende morgen met pijn (lang leve de aspirine) en te weinig slaap moest het gebeuren: We gaan ter paard! Met 3 argentijnen en onze Zwitserse vriendin (alias de paardengek) de bergen in! Langs de wijnvelden en door de bergen 2 dagen op zo´n overmaatse pony....We hebben nog NOOIT zo´n spierpijn gehad! Ik heb daarna 2 dagen gelopen alsof ik uhhh...een bezoekje had gehad door de achtertuin, als je begrijpt wat ik bedoel....

Maar goed het was het meer dan waard! En eerlijk is eerlijk, stiekem zijn we allebei een beetje paardengek geworden: Wat een prachtige sterke en trouwe beesten zijn het toch! Na onze eerste les in Uruguay van dhr. de Smedt op de ranch (we hebben hier veel gehad aan zijn tips en tricks) was het nu tijd voor het echte werk!

Natuurlijk hadden we ongetwijfeld de rustigste en meest volgzame paarden, maar toch voelde het alsof wij het waren die de paarden als echte gaucho´s door de bergen heen loodsden! En geloof me het was geen toeristenrondje: Dankzij Tamara (Zwitserse vriendin), die hier al eerder was geweest en bevriend is met onze gidsen, hadden we een stevige route met afgronden, rivieren en dichte bossen. Maar zolang je zelfverzekerd op zo´n beest blijft zitten, dat voelen ze namelijk, en net doet of je weet waar je mee bezig bent, dan loopt, rent en springt dat paard precies waar je hem hebben wilt.

Vaak stonden we weer voor een berg en dachten, dit gaat gewoon niet! Maar na een hortsjik, een klik met de mond en een schop(je) ging het paard als een speer naar boven. Na een wat angstig begin deed Steph het ook fantastisch en na 2 dagen galopeerde ze me nonchalant voorbij...

Extra bonus deze excursie waren de heerlijke asado´s (vlees, vlees en nog´s vlees), de heerlijke wijnen (we love Mendoza) en het leukste: onze meereizende muzikant! Op het paard met mondharmonica, bij het vuur op de banjo, zongen en dansten we de hele nacht argentijnse folklore! De mensen zijn hier zoveel vrijer en makkelijker (en wat zijn wij nederlanders toch gereserveerd en stijf...althans wie de schoen past...ik pas ze allebei). Mooie videoclip met bewijs is bijgesloten! (let a.u.b. niet op mijn gaucho- hoedje). s´Nachts slapen op schapenvellen die overdag fungeerde als zadel...

Ongewassen, verbrand en vol paardenhaar, maar weer een prachtige ervaring rijker kwamen we weer aan in Mendoza. We waren nog niet uitgekeken op de prachtige omgeving hier en hebben na terugkomst een auto geregeld voor de dag erna. Prachtige tour gemaakt langs een paar hele grote wijnmakers (kent u Norton wellicht van de bonus in de appie-happie?) en een paar ´kleine´ bodega´s. Verreweg leuker waren de kleintjes met veel meer liefde en aandacht voor de wijn, prachtige kleine terrasjes tussen de velden en heerlijke, heeeeerlijke wijnen.

Degene die Steph een beetje kennen kunnen het wellicht al raden...na de 1e proefronde (5 slokjes van 5 wijnen) stond ze te tollen op haar benen. Na de slappe lach, de TE flauwe grappen en het meezingen met de radio, volgden helaas ook de hoofdpijn en moest ze om 15:00 even bijslapen in de auto...

We weten nu alles van wijnmaken: Je plukt een bosje druiven, je perst ze laat het even staan en dan heb je wijn....mooi he! (Toch pa?).

Na het wijntoeren doorgereden naar San Rafael, de argentijnse variant van de Grand Canyon. Het was Pasen dus de uitgestorven campings stonden ineens weer vol met BBQ-ende gezinnen, wat voor de verandering ook wel weer gezellig was. Prachtige camping gevonden waar we lekker zijn blijven hangen bij het zwembad. Steph lurkend aan haar Mate (argentijnse thee uit speciaal bekertje ed. zie foto). En ik vuurtjesstokend achter de BBQ...wat kan het leven toch ongecompliceerd mooi zijn!

Ode aan Argeninie:
En daar zaten we dan....onze laatse avond in Argentinie. Liefdesverdriet! In het mooiste restaurant van de stad, met een prachtige wijn, een enorme steak en prachtige ambiance hebben we samen de hele avond herinneringen opgehaald aan dit prachtige, wonderschone land. De prachtige hoofdstad, met gezellige volkswijkjes en tangodansers op straat. Het zuiden met de uitgestrekte bergen, meren en ongerepte natuur. Het midden, het hart van de wijn, cultuur, berglandschappen en canyons.... Het heerlijke eten, de lage prijzen...maar vooral de vriendelijkste mensen! Van babbelende taxichaufeurs tot overenthousiaste restauranteigenaars. Van tangodanseressen tot vriendelijke oude dametjes op straat. Nooit gedoe gehad over geld, nooit het gevoel gehad dat ze ons wilden belazeren....wat een tranquillo (relaxed) sfeertje...wat een parel aan de andere kant van de planeet!! Hier zouden we zo kunnen wonen! (Als jullie ten minste ook allemaal meekomen).

De oversteek naar het gecivilliseerde Chili, dus niet de zuidelijke afgelegen plekjes waar we zijn geweest en waar de grensovergang bijna niet leek te bestaan, was wel even wennen. Chili staat bij de argentijnen dan ook bekend als het ´Duitsland´ van Zuid-Amerika: Regels, orde en netheid..... De grensovergang naar Santiago was een soort kamp waar we als veroordeelden in bankjes voor onze tassen stonden, wachtend op de douanier, die je strak aankijkt alvorens hij je tas ondersteboven haalde. Raarrrrrrrrrrr.

Over Santiago zijn de meningen verdeeld...Steph is enthousiaster dan ik. Wat wel hielp was de hotelovernachting die Steph (en ik dus ook (: van haar broer en schoonzus hadden gekregen. Luxe kamer met kabel tv, warm water, gelegen aan het gezelligste plein in het leukste gedeelte van de stad. Ik moet nog wel een beetje wennen aan de netheid, duurdere prijzen en europese sfeer. Ook ben ik niet meer gewend aan al die drukte (: 6 miljoen in de stad en 4 in de steden eromheen.

2 dagen lekker toeristje gespeeld in een rondrit in prive-bus (einde seizoen) met een dame die net als een bandje vertelde over de bezienswaardigheden. Verder nog een mooi park bezocht op de heuvel, soort Efteling-attraktie met kabelbaan, treintje en parkjes. Op de top van de berg lag een wonderschoon zwembad. Jammer dat na een flinke klim en het plan om een hele dag te chillen, het zwembad bleek dicht te zijn...maar weer naar beneden geklauterd.

Op het busstation van Santiago een aardige kerel ontmoet die onze reisplannen omgooide. Hij woonde al 20 jaar in Chilli en wist plekken waar niet veel toeristen gingen en wat zeker de moeite waard was. Kaartje omgeruild en een andere bus in...waarom ook niet.

Gezellige bungalow in Isla-Negra met openhaard en huiskamertje, waar ik s´avonds wederom ben ingemaakt met Canasta (kaarten) door Steph...pijnlijk! Met het vuurtje en muziek op de achtergrond, had het een lekker huiselijk-sfeertje..super!


Volgende dag naar het ´beroemde huis/ museum´ van Pablo Neruda (wie kent hem niet?), nobelprijswinnaar en dichter en daarmee de trots van het land. Leuke aan het museum, dat vroeger zijn huis was, was dat hij in zijn 1e leven als ambassadeur een ware verzamelaar bleek. Prachtige relikwieen uit alle hoeken van de wereld en een ware obsessie voor alles wat met boten te maken had. Hij was, zeker op latere leeftijd, zo gek als een deur (opium schijnt daarbij te helpen) en zijn huis werd steeds verder uitgebouwd en gevormd tot een schip...moet je gezien hebben, maar erg grappig!

Door naar Valparaiso, havenstad. Gekleurde huisjes op een berg en veel ´buiten-roltrappen´ om de vele hellingen op te komen. Op aanraden van die kerel van het busstation de ´torenkamer´ geboekt in een hostel van een eigenaresse die het huis had omgetoverd tot een Pippie Langkous huis (je moet er maar zin in hebben). De torenkamer was een penthouse met prachtig uitzicht over deze bijzondere ´stad op de helling´. Het was ook meer een soort groot woonhuis en je voelde je een beetje onderdeel van het grote gezin.

Maar weer een autootje gehuurd om een stukje van de 4000 km lange kustlijn te verkennen. De steaks van Argentinie hebben we inmiddels omgeruild voor verrukkelijke verse vis (en de rode Malbec uit Mendoza is een witte Sauvingnon Blanc geworden uit Chili).

Er komt hier geen einde aan de kustlijn, de witte stranden en de uitgestrekte helderblauwe zee. Genoeg te doen voor de surfliefhebbers, de golven zijn heftig! 1 nadeel: Het water is KOUD! Een of andere golfstroom hier, waardoor je moet kiezen tussen wegsmelten op het strand of bevriezen in de golven...ach zal wel een luxe-probleem zijn.

Wij hebben inmiddels een tweede plekje gevonden waar we kunnen wonen: Zapallar. Oase, 4 uur vanaf Santiago. Een baaitje met (volgens de kenners) het beste visrestaurant van Chili. In de heuvels die zo de zee in lopen, de mooiste huizen van de rijkste stinkerds van het land. Zaten we toch lekker in zwembroek tussen al die kakkers op het terras van het restaurant een visje te happen! En ik moet toegeven: de Chilenen hebben smaak!

Vanavond dus de bergen in, we laten de zee het strand en de warmte achter ons. Het doet ons goed te horen dat het weer bij jullie nog slechter is (:

Tot horens!

Reiskussen van Jap & Steph


Wist je dat:
- We al 4 dagen een koude douche hebben....
- We veel rare mensen tegenkomen: 1-tje die als zenuwtik z´n neus ophaalt als zoef-zoef de haas en een lief meisje dat als ze zenuwachtig is een vlieg na doet: ZZZZZZZZZZZZZZZZ... (en vervolgens doet alsof er niks is gebeurd) raarrrrrr.
- Steph nog steeds NIET tegen alcohol kan.
- Jap koning pingel is en zelfs de autoverhuurder met tranen in de ogen achterlaat (bijna voor niks gehuurd!)
- Steph een horsewhisperer is en met een mond-tjoeri met paarden kan praten
- Steph een soort Zwitserse bank is en ondanks diverse jat-pogingen de tas nog steeds ongeschonden de wereld doordraagt.
- Steph het met grote zonnebril en pisco-sour (Chili-drankje) errug goed doet op het sjieke terras in Zappallar.
- We de tijd van ons leven hebben!!